Laatste dag Aulia - trip to the village
Door: IngeJolanda2011
Blijf op de hoogte en volg Jolanda
28 November 2011 | Indonesië, Batavia
Maandag 28 november
Voor ons D-day !! Dit is de dag waar we de afgelopen week naartoe gewerkt hebben.
“The trip to the village” met zo’n 100 kinderen. De bussen vertrekken om 7 uur dus om 5 uur gaat de wekker pfff wel vroeg hoor. Snel kopje thee/koffie, even douchen, spullen bij elkaar graaien en dan naar al sjouwend naar beneden. Tassen met goody-bags, dozen mandarijnen, melk en sapjes. De hele auto ligt vol. Onderweg nog even 2 studentes oppikken die ook meegaan en dan op naar Aulia. Ergens is er iets niet helemaal goed gegaan. Farah heef mij een sms gestuurd waar we blijven maar mijn telefoon ligt helemaal onderin mijn tas, niet gehoord. 7.10 uur Enna belt Farah naar welke wijk wij moeten en wat blijkt de bussen zijn al vertrokken.
Ze spreken bij de eerstvolgende rest-area te wachten. Gelukkig dat gaat wel goed. Iedereen blijft verder in de auto alleen Inge en ik gaan met de kinderen in de bus mee. In totaal zijn er 90 kinderen met moeder. Het is een vrolijke boel de kinderen zijn helemaal opgewonden. En petje af voor de moeders, ze hebben allemaal hun beste pak aangetrokken. Er wordt gezongen en gelachen. Wat zijn ze ineens anders zeg. In de bus delen we even wat lekkers uit. Een flesje melk en een mandarijn. Da worden er weer liedjes gezongen en waarschijnlijk vonden ze het van de week zo leuk…we ogen weer zingen. In de maneschijn, zag twee beren en dan weer zitten. Gaan die kinderen toch schreeuwen dat we verder moeten zingen. Op een grote paddenstoel nog even en dan mag de juf weer. Het is ongeveer twee uur rijden maar gelukkig rijdt alles vlot door. Om 9 uur komen we aan in “The Village“. Het is moeilijk te omschrijven wat “the village” ongeveer is. Het is eigenlijk een klein dorpje waar mensen wonen, waar huisje gehuurd kunnen worden. En daar tussendoor zijn er allerlei activiteiten te doen voor de kinderen. De kinderen worden eerst bij elkaar gezet om te zingen en met de aanleng muziek te maken. Daarna worden de kinderen in groepen verdeeld en gaan dan de activiteiten doen. Wij kunnen zelf eigenlijk niet zo heel veel doen. De kinderen zijn wat dat betreft nog klein. Leeftijden variëren van 2-6 en hangen nog erg aan moeder, heel begrijpelijk. Daarom lopen wij met Iyung en Farah mee om zo de kinderen te volgen en foto’s te maken. Er zijn verschillende activiteiten zoals
1. Rijst planten (deze hebben we helaas gemist)
2. Kwee Bougies maken en een Indonesische drank met sereh en gember
3. Muziek maken met de Gamelang
4. Dansen
5. Hoed schilderen
6. Buffel wassen
7. Wandeling door het dorp
En als uitsmijter ZWEMMEN !!!
We volgen verschillende groepen en soms doen we zelf ook wat activiteiten mee.
We maken een wajangpopje, schilderen een rieten hoedje, maken muziek en wassen de buffel.
Tussendoor krijgen we een lunch. Lekker wat rijst, kip, groenten en een soepje.
Daarna gaan we weer vrolijk verder, het is erg gezellig met Farah en Iyung. We lopen nog wat door het park en dan….zwemmen. Hadden we dat geweten. Nou ja dan maar een natte broek. Op de rand van het zwembad maak ik foto’s van de vrolijk spetterende kinderen. Ook zwemles is hier alleen weggelegd voor de welstand. Eigenlijk raar benzine en sigaretten zijn hier hartstikke goedkoop doordat de overheid het subsidieert. Dat geld zou toch beter besteed kunnen worden?? Dan om een uurtje of half drie is het tijd om te gaan. Alle kinderen zijn weer lekker schoon en hebben hun sportpakje omgeruild voor het schooluniform. Nog even snel een paar foto’s maar dat valt niet mee. Dan gaat de hele club naar de bus en Inge en ik halen de tassen met de goody-bags uit de auto. Als we bij de bus aankomen staan alle kinderen in een grote kring te zingen. Iyung schreeuwt door de megafoon. Volgens mij iets van, of ze het naar hun zin hebben gehad. Het hele spul schreeuwt waarschijnlijk JAAAA. Dan wordt er weer even gezongen. Als het liedje afgelopen vraagt Iyung of we erbij komen staan. Dus we gaan tussen de kinderen in de kring staan. Nee dat is niet de bedoeling. In de kring moeten we staan en dan…dan is het even moeilijk dit is het hoogtepunt van ons bezoek. Het moment dat we echt bedankt worden. Alles roept in koor dank je wel en de tranen beginnen te prikken. Namens alle kinderen worden we heel erg bedankt voor onze inzet en betrokkenheid. Er komen een paar kinderen met twee grote pakketten aanlopen. En ja hoor heet prikken wordt omgezet in rijkelijk vloeiende tranen. Want dit is niet alleen onze dank maar ook ons afscheid. Moeilijk maar zo mooi en zo echt. Het kado is een mooie collage met tekeningen gemaakt door kinderen van Aulia, foto’s van ons en een dankbetuiging, nog meer tranen. Alle indrukken en de verwerking daarvan komen bovendrijven en dit zal waarschijnlijk nog wel een keer gebeuren als we eraan terug gaan denken. Een gedachte met een lach en een traan. Als we weer een beetje “opgedroogd” zijn is het tijd om te gaan en delen we de goody-bags uit. Het is een drukte van jewelste, moeders duwen hun kindje naar voren want stel je voor. Als alles en iedereen weer in de bus zit en we rijden hebben we nog een laatste snack voor iedereen. Een zakje melk en een banaantje. Voor zover het lukt eet iedereen dat nog op maar het is stil in de bus. Als we ven rijden ligt bijna iedereen te slapen. Moe van een mooie dag. Als we bij P aankomen gaan we met de taxi naar het Aulia kantoor om nog even na te evalueren. Daarna worden we weer opgepikt door Amin en rijden we naar ITC-mall om Enna en de rest op te pikken. Om half 7 bij het hotel, snel even opgefrist en ergens wat wezen eten. Daarna snel weer terug om verslagen af te maken en foto’s te plaatsen. Deze dag moet gewoon vandaag bij jullie te lezen zijn.
Een dag en afsluiting om nooit meer te vergeten. Terima Kasih Yayasan Aulia.
Voor ons D-day !! Dit is de dag waar we de afgelopen week naartoe gewerkt hebben.
“The trip to the village” met zo’n 100 kinderen. De bussen vertrekken om 7 uur dus om 5 uur gaat de wekker pfff wel vroeg hoor. Snel kopje thee/koffie, even douchen, spullen bij elkaar graaien en dan naar al sjouwend naar beneden. Tassen met goody-bags, dozen mandarijnen, melk en sapjes. De hele auto ligt vol. Onderweg nog even 2 studentes oppikken die ook meegaan en dan op naar Aulia. Ergens is er iets niet helemaal goed gegaan. Farah heef mij een sms gestuurd waar we blijven maar mijn telefoon ligt helemaal onderin mijn tas, niet gehoord. 7.10 uur Enna belt Farah naar welke wijk wij moeten en wat blijkt de bussen zijn al vertrokken.
Ze spreken bij de eerstvolgende rest-area te wachten. Gelukkig dat gaat wel goed. Iedereen blijft verder in de auto alleen Inge en ik gaan met de kinderen in de bus mee. In totaal zijn er 90 kinderen met moeder. Het is een vrolijke boel de kinderen zijn helemaal opgewonden. En petje af voor de moeders, ze hebben allemaal hun beste pak aangetrokken. Er wordt gezongen en gelachen. Wat zijn ze ineens anders zeg. In de bus delen we even wat lekkers uit. Een flesje melk en een mandarijn. Da worden er weer liedjes gezongen en waarschijnlijk vonden ze het van de week zo leuk…we ogen weer zingen. In de maneschijn, zag twee beren en dan weer zitten. Gaan die kinderen toch schreeuwen dat we verder moeten zingen. Op een grote paddenstoel nog even en dan mag de juf weer. Het is ongeveer twee uur rijden maar gelukkig rijdt alles vlot door. Om 9 uur komen we aan in “The Village“. Het is moeilijk te omschrijven wat “the village” ongeveer is. Het is eigenlijk een klein dorpje waar mensen wonen, waar huisje gehuurd kunnen worden. En daar tussendoor zijn er allerlei activiteiten te doen voor de kinderen. De kinderen worden eerst bij elkaar gezet om te zingen en met de aanleng muziek te maken. Daarna worden de kinderen in groepen verdeeld en gaan dan de activiteiten doen. Wij kunnen zelf eigenlijk niet zo heel veel doen. De kinderen zijn wat dat betreft nog klein. Leeftijden variëren van 2-6 en hangen nog erg aan moeder, heel begrijpelijk. Daarom lopen wij met Iyung en Farah mee om zo de kinderen te volgen en foto’s te maken. Er zijn verschillende activiteiten zoals
1. Rijst planten (deze hebben we helaas gemist)
2. Kwee Bougies maken en een Indonesische drank met sereh en gember
3. Muziek maken met de Gamelang
4. Dansen
5. Hoed schilderen
6. Buffel wassen
7. Wandeling door het dorp
En als uitsmijter ZWEMMEN !!!
We volgen verschillende groepen en soms doen we zelf ook wat activiteiten mee.
We maken een wajangpopje, schilderen een rieten hoedje, maken muziek en wassen de buffel.
Tussendoor krijgen we een lunch. Lekker wat rijst, kip, groenten en een soepje.
Daarna gaan we weer vrolijk verder, het is erg gezellig met Farah en Iyung. We lopen nog wat door het park en dan….zwemmen. Hadden we dat geweten. Nou ja dan maar een natte broek. Op de rand van het zwembad maak ik foto’s van de vrolijk spetterende kinderen. Ook zwemles is hier alleen weggelegd voor de welstand. Eigenlijk raar benzine en sigaretten zijn hier hartstikke goedkoop doordat de overheid het subsidieert. Dat geld zou toch beter besteed kunnen worden?? Dan om een uurtje of half drie is het tijd om te gaan. Alle kinderen zijn weer lekker schoon en hebben hun sportpakje omgeruild voor het schooluniform. Nog even snel een paar foto’s maar dat valt niet mee. Dan gaat de hele club naar de bus en Inge en ik halen de tassen met de goody-bags uit de auto. Als we bij de bus aankomen staan alle kinderen in een grote kring te zingen. Iyung schreeuwt door de megafoon. Volgens mij iets van, of ze het naar hun zin hebben gehad. Het hele spul schreeuwt waarschijnlijk JAAAA. Dan wordt er weer even gezongen. Als het liedje afgelopen vraagt Iyung of we erbij komen staan. Dus we gaan tussen de kinderen in de kring staan. Nee dat is niet de bedoeling. In de kring moeten we staan en dan…dan is het even moeilijk dit is het hoogtepunt van ons bezoek. Het moment dat we echt bedankt worden. Alles roept in koor dank je wel en de tranen beginnen te prikken. Namens alle kinderen worden we heel erg bedankt voor onze inzet en betrokkenheid. Er komen een paar kinderen met twee grote pakketten aanlopen. En ja hoor heet prikken wordt omgezet in rijkelijk vloeiende tranen. Want dit is niet alleen onze dank maar ook ons afscheid. Moeilijk maar zo mooi en zo echt. Het kado is een mooie collage met tekeningen gemaakt door kinderen van Aulia, foto’s van ons en een dankbetuiging, nog meer tranen. Alle indrukken en de verwerking daarvan komen bovendrijven en dit zal waarschijnlijk nog wel een keer gebeuren als we eraan terug gaan denken. Een gedachte met een lach en een traan. Als we weer een beetje “opgedroogd” zijn is het tijd om te gaan en delen we de goody-bags uit. Het is een drukte van jewelste, moeders duwen hun kindje naar voren want stel je voor. Als alles en iedereen weer in de bus zit en we rijden hebben we nog een laatste snack voor iedereen. Een zakje melk en een banaantje. Voor zover het lukt eet iedereen dat nog op maar het is stil in de bus. Als we ven rijden ligt bijna iedereen te slapen. Moe van een mooie dag. Als we bij P aankomen gaan we met de taxi naar het Aulia kantoor om nog even na te evalueren. Daarna worden we weer opgepikt door Amin en rijden we naar ITC-mall om Enna en de rest op te pikken. Om half 7 bij het hotel, snel even opgefrist en ergens wat wezen eten. Daarna snel weer terug om verslagen af te maken en foto’s te plaatsen. Deze dag moet gewoon vandaag bij jullie te lezen zijn.
Een dag en afsluiting om nooit meer te vergeten. Terima Kasih Yayasan Aulia.
-
28 November 2011 - 18:45
Henny:
Wat een schitterende dag voor de kinderen maar ook voor jullie.
En wat een mooi kado hebben jullie gekregen.
Ik had toen ik dit las ook de tranen in mijn ogen hoor.
Dus ik leef helemaal met jullie mee.
En wat een mooie foto's zijn er gemaakt.
Ik heb ze volgens mij allemaal gezien.
Ik wens jullie een hele goede reis terug en ik hoop dat jullie ook nog lekker kunnen slapen in het vliegtuig.
Ik zal de verdere verhalen vast nog wel een keertje van Inge horen.
knufels van mij.
Henny (tante Henny). -
28 November 2011 - 18:59
Toos:
Wat een prachtig verhaal weer, maar voor jullie wat een prachtige dag, zo te lezen hebben de kinderen het heel goed gehad. Dit wat jullie laaste dag voor Aulia , maar ik denk dat ze jullie niet gauw zullen vergeten en jullie hun natuurlijk niet . Nou meiden het zit er op , kom gauw weer veilig thuis zodat jullie je verhalen nogmaals kunnen vertellen. want al hebben we het allemaal kunnen lezen ,ook wij hebben veel mee geleeft. Ik hoop dat jullie morgen ochtend lekker kunnen uitslapen want het is al laat nu we dit verslag lezen. En jullie hebben de nachtrust echt verdiend. Nou meiden geniet morgen nog even van de warmte daar want hier is het al aardig koud. Dikke kus en knuffels voor jullie . -
28 November 2011 - 19:00
Gaby:
whaaaaa... zakdoeken tekort hier Jo en Inge... echt waar !!
Jeetje wat een beleving, zoals ik al eerder zei het niet voor te stellen wat dat voor die kinderen betekent !!
Wat hebben jullei veel moois gedaan.
Leuk zo'n uitje voor de kinderen.
Ik zit er hard over te denken om "eten voor het goede doel" defintief leven in te blazen, kan nooi verkeerd zijn !
Maar meiden jullie hebben toch ook wel een mooie blijvende herinnering gekregen... en dat..... dat neemt niemand jullie af.
tot gauw !! xxx -
28 November 2011 - 19:21
Lina :
Mooi om op deze manier jullie verslagen te lezen, en zo snel. Jullie tijd zit er weer op, goede reis terug en jullie zijn weer heel veel ervaring en indrukken rijker.
Hartelijk groet vanuit Zeist.
-
28 November 2011 - 20:38
Huib:
Wat een prachtige afscheidsdag. Ik kan me de emotie wel voorstellen. Jullie hebben heel wat om op terug te kijken en om trots op te zijn. Een fijne rustdag en dan een hele goede terugreis gewenst. Tot gauw.
-
28 November 2011 - 21:17
Joyce:
woehoehoeee........
wil je niet meer van die emo stukjes schrijven,oooooohhhh wat erg,dat afscheid, ik zie het al helemaal voor me,ik zou ook janken hoor!!! maar ja dat hoort er allemaal bij, jullie hebben het goed gedaan,dat blijkt ook wel weer...... geniet van jullie allerlaatste vrije dag,maak er wat moois van,maar mooier dan dit alles kan haast niet meer he....... voor donderdag, een hele goede reis en ik ben blij je snel weer te zien zus..... heb dan wel alles gelezen,maar ik denk dat je nog heel veel te vertellen hebt, ben erg benieuwd!!!
dikke kus voor jullie XXX Joyce -
28 November 2011 - 22:00
Linda.:
Wat een indrukwekkend 'verhaal'......En hier hebben jullie het allemaal! voor gedaan! Alle acties, alle inzet etc. zoooooo erg gewaardeerd!! Wie houd het hier nog droog bij? Wat een geweldige climax voor iedereen! Ze zullen jullie daar nooit vergeten, onthoud dat meiden. Zoals jullie hun nooit zullen vergeten. Nogmaals jullie zijn 2 TOPPERS!!
Zoals buuf Gaby als zit te bedenken, wat nu verder? Doe ik dat ook. Misschien een idee, om een avond te organiseren (lees:verkopen) om al jullie foto's te bekijken en nog meer verhalen te horen? En laten we zo nog meer dingen verzinnen, om de mensen daar te blijven steunen. Kan dat vanuit hier?
Gaan jullie nu eerst maar eens bijkomen van alle indrukken en emoties. Ook ik wens jullie een goede reis terug.En geef alle kinderen een dikke knuffel van moi.
IK ben heeeeeel trots op jullie!
Dikke kus voor 2. XX -
28 November 2011 - 22:01
Ma:
Wat een belevenis is dit voor jullie en voor al die kinderen, onvergetelijk ,ik was elke dag druk met de mooie en duidelijke verslagen te lezen, geweldig !!!!!!!.
veel liefs en een veilige thuisreis. -
29 November 2011 - 06:20
Joos:
Hey lieverds, wat een prachtige dag hebben jullie achter de rug! Geweldig!! Geniet nog even van vandaag en natuurlijk een hele goeie reis terug! Dikke kus van Joos -
29 November 2011 - 07:46
Ivana:
Ohh wat prachtig maar ook zo moeilijk dat afscheid ! Ook ik had tranen in mijn ogen tijdens het lezen !
Oef, nu terug naar Nederland, terug kijkend op een oh zo bijzondere reis en vooral voldane reis.
Prachtig wat jullie hebben gedaan,
Fijne terug reis enne ben trots op jullie !!!
Ps Jolanda, ik weet zeker dat het thuisfront ( Kevin en Frank) je mannen super blij is om je weer te zien !
Dikke knuffel,
Ivana
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
