5e dag Aulia

Vrijdag 25 november
Vandaag is de dag van onze tweede verhuizing. We gaan weer een deurtje verderop.
Maar eerst nog werk aan winkel. Om 7.15 opgestaan en een douche genomen.
Ik had geloof ik nog niet verteld dat de douche erg laag hangt. Als ik rechtop sta komt hij tot mijn borst. Wel handig als je haar droog moet blijven maar niet als je het moet wassen. Dus heb deze week met zeer overdreven X-benen onder de douche gestaan. Even snel de waarbenjijnu.nl gecheckt en ja hoor weer reacties, zo leuk!! Kijk er echt naar uit. Gisteravond heb ik al een deel van mijn spullen ingepakt en nu nog even de rest. Daarna rond een uurtje of 8 weer naar de overbuurvrouw. Inge is net klaar met douchen en kleed zich snel aan. Samen ontbijten we en kletsen vast wat over deze dag. We zijn benieuwd waar we terecht gaan komen. Het zal ongetwijfeld iets heel anders zijn. Bij het supermarktje aan de overkant halen we nog snel twee flesjes water. We ruimen de kamer leeg en gaan in de gang zitten. Enna zou om half 9 bij ons zijn dus gaan we in de hal zitten. Waarschijnlijk is het weer erg druk want om kwart voor 9 is ze er nog niet. Tja Jakarta is ook veel verkeer en lange rijen auto’s. We hadden nog een doos chips gekocht voor in de goody-bags maar die bleken niet gezond te zijn. Dus nu zitten we 34 zakjes chips. We besluiten ze aan de bewakers te geven aangezien de schoonmaker er nog niet is. Maar net als we naar de overkant willen lopen komt hij aangefietst.
We gebaren dat we de chips over hebben en dat hij ze mag delen met de bewakers. Gelijk worden er zakjes uitgedeeld en zit iedereen chips te eten. Hij is ook ontzettend blij het halfje brood, de boter en de jam. Net voordat Enna arriveert bedenken we dat we ook nog 3 zakken pepernoten hebben. Nou die zullen ook wel niet gezond zijn dus gauw trekken we de tas open en delen die ook nog maar even uit. Voordat we de auto instappen komen de bewaker, schoonmaker en de andere man die we steeds gedag zeggen ons nog even gedag zeggen. Ja we hebben een hoop vrienden gemaakt in de buurt. Vanaf onze verblijfplaats rijden we naar het kantoor van Aulia om het speelgoed op te halen. Vandaar uit rijden we naar een Passar, een soort markt. Daar gaan we spullen kopen voor onze goodie-bags. We zijn op zoek naar kleine flesjes melk, pakjes fruitsap en een snack voor tussendoor. Alles moet in het programma van Aulia passen en dus gezond zijn. De meeste winkeltjes hebben geen grote voorraden, deze wel. Dit is een passar die straatverkopers ook van hun spullen voorziet. We vinden wat we nodig hebben en rijden dan richting Pedong Kelang de wijk die wij maandag als eerste hebben bezocht. Op Vrijdag is er geen school dus we gaan alleen het speelgoed afleveren en een huisbezoek brengen aan oud-leerlingen van Aulia. Als we in het klaslokaal bezig zijn komen er kinderen het lokaal binnen. We zijn nu niet meer eng en vrolijk spelen ze om ons heen. Daarna gaan we nog even de wijk in. En dan is het wederom schikken. Deze wijk hebben we Maandag ook al bezocht maar toen hadden we het idee dat het wel meeviel. De huizen die we toen zagen waren van steen en er stonden tv’s. Maar hoe verder we nu de wijk inlopen hoe erger het word. Misschien is dit wel bewust gedaan we weten het niet. De huizen achterin zijn klein, vochtig en donker. Vrijwel geen enkele woning krijgt daglicht binnen. De nauwe steegjes staan soms blank van de regen die Woensdag gevallen is. Kinderen rennen af en aan, op blote voetjes dwars oor al het vuil en de plassen. De geur is ook niet alles. Toen ik trouwens het klaslokaal uitkwam en min schoenen aan wilde trekken viel mijn oog op een rattenstaart. Ik wil niet weten waar de rest is gebleven brrrrr BAH !! De wijk lijkt trouwens wel een doolhof, overal straatjes of steegjes hoe je het noemen wil. We komen bij een klein huisje aan waar een moeder met haar dochter woont. Het meisje is een jaar of 15-16 en zit in het project van aulia. Aulia support de junior-highschool en daarna moet men zelf betalen. Het meisje moet nog 1 jaar naar school en kan dan verder maar ja de vrouw is weduwe, heeft geen geld dus haar dochter zal dan moeten gaan werken. Ze heeft nog twee kinderen die ook via Aulia naar school zijn gegaan. 1 dochter die nu bij een stomerij werkt en een zoon die nu chauffeur is. Haar zoon woont niet meer in de sloppenwijk maar legaal in ee huis met vrouw en kind. Elke maand bezoekt hij zin moeder en geeft haar dan geld om de maand weer rond te komen. We gaan nog even verderop maar helaas is de tweede student die wij zoeken weg. Hij woont op de tweede verdieping van de wijk. levengevaarlijk want sommige delen zijn zeer smal en hebben geen afscherming. Je kunt er dus zo vanaf vallen. Inge wil dolgraag terug ze heeft een beetje last van hoogtevrees. Ik niet, maar kan mee heel goed voorstellen dat - als je het al niet op hoogtes- hebt je hier totaal in de benauwdheid schiet. We lopen weer verder en wat we dan nog zien is niet te begrijpen. Een dampend veld van vuilnis met kippen, eenden en geiten. Het lijkt een beetje de achtertuin van de wijk. Straten zin hier niet meer dan wat afvalhout, we moeten echt voorzichtig lopen om niet de vallen. Langzaam aan lopen ik me een brok in mijn keel en tranen in mijn ogen terug. We moeten weer verderop. Tafeltjes kopen voor de school in Pal Meriam. Helaas de timmerman is aan het bidden en is het komende halfuur nog niet terug. Het is al over 12 geweest dus na goed overleg met Wulan, Farah en Enna gaan we maar even lunchen.Even verderop is een soort restaurantje. We eten mie of nasi en drinken wat en daarna terug naar de werkplaats. Farah staat een beetje te bakkeleien met de man. Hij vraagt ongeveer 12 euro per tafel en dat vinden ze te duur. Het komt hoogstwaarschijnlijk door ons. Wulan zegt dat het geen nut heeft de tafels nu te kopen. De timmerman zal we een vermoeden hebben dat wij de tafels gaan betalen en wil niets van de prijs afhalen. Wulan gaat het van de week nog een keer proberen, zonder ons.
En dan geven we gewoon het geld aan haar mee. We rijden daarna weer naar het kantoor van Aulia. De chauffeur van Terre des Hommes moet nl weg. Vanavond arriveren en vrijwilligers van Terre des Hommes die hij op moet pikken. Wij hebben even een gesprek met mijnheer Eddy.
Ik vertel hem dat wij hopen dat er nog iets van ons blijft “hangen” bij de mensen in de wijken. Wij zijn de druppel op een gloeiende plaat, maar we hopen toch een klein verschil te kunnen maken. Hij vertelt ons dat hij er juist ontzettend blij mee is dat wij er zijn. Het feit dat wij er zijn geeft aan dat wij het ons persoonlijk aantrekken. Dit maakt op de kinderen en de ouders heel veel indruk. Hij vertelt dat hij soms een aardig bedrag krijgt van een leuke geldschieter maar dit zegt/doet in principe niets. We krijgen nog een indrukwekkend filmpje te zien over kinderrechten en een film over het programma van Aulia. Daarna gaan we nog even boven kijken bij de meisjes van de dansgroep. En daarna moeten
we echt weer op pad. De volgende stop is in Penas. Toen we donderdagmiddag bij de mobiele bibliotheek zijn geweest had een van de stafleden een zak heerlijke casava-chips meegenomen. Deze zijn ook gezond voor de kinderen. In overleg met Wulan besloten om zo’n zakje in de goodie-bag te doen. Maar…..dan moet de vrouw wel heeeel snel gaan bakken voor ons. Via via word dit geregeld. Wij dachten dat de chips vanmiddag bij Aulia zouden liggen maar we gaan ze zelf ophalen. Dit is veel leuker want nu zien we met wie we zaken doen. De vrouw die de chips maakt zit ook in een ander programma, het microkrediet.
Wat een schatje is het. Ze verwelkomt ons binnen in haar huisje samen met haar man. Ze gebaart ons op de grond te gaan zitten en vraagt of we iets willen drinken. We moeten weer verder dus nee. geen drinken. Als we even met haar praten komt haar man met hun dochter aanlopen. Een meisje van een maand of 8. Heel gelukkig staan ze met zijn drieën naast elkaar echt een gelukkig gezin. En dan te bedenken dat dit hele tafereel binnen een jaar weg is. De wijk moet namelijk plaats maken. De overheid heeft de grond gekocht en de hele boel gaat plat. Daar gaat straks alles wat ze opgebouwd hebben. De chips zit in kleine zakjes en deze zitten in 1 grote zak, 26 stuks. Ze vraagt 10.000 IRP per zak dus nog geen euro. We hebben er 6 dus 60.000 IRP. We vragen of we haar 100.000 mogen geven voor alle moeite. Gelukkig het mag.
Wij blij dat we de chips op tijd hebben en een goed gevoel dat we haar op deze manier hebben kunnen helpen en zij blij met haar extra centen. Dan moeten we echt weg. Op naar ons laatste verblijfadres “The Pejaten Suites” in zuidelijk Jakarta. Het is Vrijdag dus extra druk met verkeer.
Om half 7 arriveren we, checken in en worden naar onze kamer geleid. De bagage is er inmiddels al. We komen binnen en zijn allebei toch wel een beetje in shock. Wat een luxe allemaal zeg. Twee keurig nette bedden, een koelkast, Wi-fi, nette badkamer. En dan te bedenken dat ze in eerste instantie voor ieder van ons zo’n kamer hadden willen boeken. Onzin vonden wij, wij gaan gewoon met zin twee op 1 kamer, da’s veel goedkoper. We gaan zitten op het bed en voelen ons schuldig. Zitten wij in zo’n hotel en die arme kinderen….
Waar we wel ontzettend blij mee zijn is de warme douche…heerlijk. Om 9 uur arriveren Cherryll en de twee andere vrijwilligers. Als zij alles geregeld hebben gaan we met zijn allen ergens wat eten en drinken. Het is een vrij moderne tent, wat een verschil zeg. Dit is duidelijk een ander Jakarta dan dat wij de afgelopen dagen hebben gezien. Lachende, rokende, drinkende, zingende tieners. Wat raar….eigenlijk onbegrijpelijk en dat in 1 stad. Na eten rekenen we af en lopen we terug naar het hotel. Het is nu bijna 3 uur en we hebben weer een lange dag achter de rug.
Lieve mensen welterusten en tot straks de foto’s volgen nog.