4e dag Aulia

Donderdag 24 november 2011
Om 7 uur gaat het wekkertje weer, het was weer een korte nacht. Zoals sommige met smart zitten te wachten op onze verslagen, zo worden wij ‘s ochtends ook wakker….wij vinden het geweldig om jullie reacties te lezen. Dus blijven doen !!! We vinden het zo leuk en doet ons goed te weten dat er mensen zijn die met ons meeleven. Het is ook het eerste waar we het over hebben als ik ’s ochtends de ontbijtzaal van Inge inloop. Dat was vanochtend om 8 uur dus. Weer een aantal leuke reacties, terima kasih lieve mensen.
Na ons ontbijt, wederom de kleffe boterham met hagelslag/jam en een kop thee/koffie, gaat onze reis vandaag naar Pulang Pedang. We laden alle gekafte boeken in en gaan op pad. Het straatje waar we in moeten rijden met de auto is afgesloten, dus moeten we omrijden. Inge en ik stellen voor om te gaan lopen. Wulan zegt dat we spullen hebben…nou dan sjouwen we die toch even, wij zien het probleem niet dus…We stappen uit nemen ieder iets mee en lopen het laatste stuk naar de “ingang”. Er zijn veel meer ingangen, allerlei steegjes leiden je de krottenwijk maar om sneller bij het lokaal te zijn gaan we buitenom. De straat blijkt afgesloten te zijn vanwege een bruiloft, helaas geen foto hiervan kunnen maken want ik had mijn handen vol. Als we aankomen in het lokaaltje is de eerste groep nog bezig. Een paar minuten later rond 10 uur is de wisseling voor de volgende groep. Alle kinderen komen binnen en begroeten ons weer met een handgebaar. Daarna worden de jongens en meisjes apart in een rij gezet en satu dua tiga worden er liedjes gezongen. De een schreeuwt nog harder dan de ander, leuk. Na het zingen worden kinderen stuk voor stuk gecontroleerd of hun handen en nagels goed schoon zijn. Als dat zo is mag je een sticker uitzoeken. Hygiëne zit ook in het programma van Aulia. Er wordt voorlichting gegeven aan ouders en kinderen. Hoe te wassen en waarom. Elke Donderdag is het healthday en krijgen de kinderen een gezonde snack en drinken op school. Elke twee weken is donderdag health-day voor de moeders. krijgen dan voorlichting om goed en gezond te koken voor de kinderen. Als iedereen een plaatsje aan een van de tafels heeft gevonden gaat de juf aan de kant en krijgen wij het verzoek de les over te nemen. We krijgen eens stapel kleurplaten in ons hand met 4 stuks fruit erop. Deze worden stuk voor stuk even behandeld Mandarijn=Jeroek, Banaan=Pisang, Mango=Mangga en een soort guave Jambu Biji. We delen de krijtjes uit en in een mum van tijd zit alles geconcentreerd te kleuren. Als iedereen klaar is gaat de hele klas naar het “washok” tijd om de handen goed te wassen. Allemaal netjes op een rij, een bak water erover, zeeppompje erbij en wassen maar. Alle hoekjes en randjes van de handen, vingers en nagels krijgen een beurt. Daarna weer een watertje erover en nu!!! Nu mogen ze gaan snacken. Elk kind krijgt een flesje melk en twee snackjes, een koek en een rond wafeltje met vulling.
Als ze bijna klaar zijn is de boel bijna niet meer te houden. Ze weten het en hebben het speelgoed ook gezien. Ze willen maar 1 ding, spelen met de nieuwe spulletjes. Gauw alle tafeltjes aan de kant en dan brast het los. De mand met blokken is in mum van tijd leeg. Het houten fruit vind gretig aftrek bij de meiden en een paar jongens lopen stoer met de door hun veroverde houten gereedschapsbak. PRACHTIG om te zien. We spelen wat met de kinderen en maken foto’s. Intussen komt de juf, die trouwens erg leuk is met de kinderen en heel gedreven is, met een aantal mappen. In deze mappen zit van elke kind een aantal werkjes. Aulia maakt per kind 2 keer een soort van rapport op. Dit word vaak gebruikt om de kinderen door te laten stromen naar Elementry-school, bij ons de basisschool. Het verschil met ons is dat de kinderen hier geen kleuterklassen hebben maar met 6 jaar naar elementry-school mogen. Wel op voorwaarde, ze moeten kunnen lezen en schrijven. Na een poosje te hebben gespeeld word er weer opgeruimd en gaan we in een kring zitten. Er worden weer liedjes gezongen en ja hoor, wij mogen ook wat zingen. We zingen vader Jacob voor het gemak, daarna 1-2-3-4 hoedje van papier en dan hebben we de smaak te pakken…ook nog even “ik zag twee beren“ en “in de maneschijn” gezongen. Daarna doet de juf een soort quiz wie het snelste het goede antwoord geeft mag weg. Als de klas leeg is praten we nog heel even na en moeten we echt gaan zegt Wulan. We moeten nog de speelkleden kopen, de handpoppen en naar de mobiele bibliotheek. Deze staat slechts voor twee uurtjes op 1 plek en anders komen we weer te laat. Met de bus en de ankot zijn we bijna een uur onderweg om naar “the old town” te komen. Daar aangekomen is het een gezellige drukte. Allerlei kleurrijke kraampjes met… ja eigenlijk allemaal troep hahaha kettinkjes, haarfrutsels, tasjes noem maar op, maar wel erg leuk om er te lopen. We komen bij een speelgoedwinkel waar het allemaal voor ons wat vreemd werkt. Vooraan staan allerlei speelkleden in allerlei kleuren en motieven. Die zoeken we. Ze zijn er met alfabet, met dieren, fruit en verschillende auto’s. Inge en ik zijn helemaal enthousiast en beginnen de kleden los te knopen. Als we er drie te pakken hebben en aan de vierde willen beginnen komt er een verkoopster “gillend” op ons af. We zijn de display aan het slopen. Het werkt dus als volgt Je roept een verkoopster, vertelt wat je wilt hebben. Zij laat iemand anders een briefje schrijven met jouw bestelling. Met dat briefje ga je naar de mijnheer van de kassa achter in de winkel, je betaalt. Hij zet er met rode stift op dat de bon betaald is. Dan schreeuwt hij door een microfoon naar de jongens op zolder wat er nodig is. Die jongens op zolder pakken jouw spullen en laten dat met in plastic bak aan een touw naar beneden zakken. Iemand pakt het uit de bak en legt het op de toonbank. Dan word er weer geschreeuwd welke spullen er klaar liggen. Je meldt je bij de toonbank je bon wordt gecheckt en afgetekend en dan heb je 4 kleden gekocht. Oja een ook 3 zakken plastic wilde beesten. Daarna gaan we naar een volgende winkel, gelukkig werken ze niet allemaal zoals de vorige. Hier kopen we een aantal handpoppen en dan gaan we gauw weer terug. Onderweg eten nog een tussendoortje, het lijkt op een wafel met suiker en kokos. Met alle spullen die gekocht hebben is het niet handig om met de busjes te gaan dus nemen we een taxi. We gaan direct door naar Penas waar de mobiele bibliotheek staat anders missen dit weer. In de taxi vertellen Wulan en Farah dat Penas ook een sloppenwijk is. Het is een wijk gebouwd op een oude Chinese begraafplaats. Het klinkt vreemd en luguber. Wonen op een graf?? Als we aankomen staat de bus er al en zitten er een stuk 10 kinderen te lezen. De bus staat op dinsdag, woensdag en donderdag op 4 verschillende plaatsen. Donderdag op twee plaatsen waarvan Penas er 1 is. Het is niet de bedoeling dat de kinderen de boeken mee naar huis nemen maar bij de bus lezen. We kijken even rond en zien allerlei grote graven met Chinese stenen. Indrukwekkend maar ook heel raar. De graven zijn verwaarloosd en overal lopen geiten te grazen. Wulan gaat weer even bidden en Farah neemt ons mee. Onderweg komen Poeja tegen, zij werkt ook voor Aulia. Zij geeft ons een rondleiding door de wijk. Er staan huizen tussen die gebouwd zijn van steen. Als we goed kijken zien we inderdaad dat de huizen gebouwd zijn op de graven. De randen van de graven dienen als fundering. Ook in deze wijk is het een trieste bedoeling. Alles is groen van de alg en sompig. Bij hevige regen komt het water soms tot onder de knie vertelt Farah. Er zitten mannen in een groenig meertje te vissen. Zou het gezond zijn om daaruit te eten? Geen idee. We lopen terug, onderweg komen we nog een dode rat tegen, midden op het pad. Bah de vliegen zwermen er omheen. Als we terugkomen bij de bus is het een stuk drukker. Wulan is alweer terug en zit een aantal kinderen voor te lezen.
Wij gaan op een muurtje zitten en kijken en luisteren naar de lezende kinderen. De meesten kunnen gelukkig goed lezen. Er komt een vrouwtje met haar baby aan, ze lacht vriendelijk en even later zit ik met de kleine man op schoot. Een vrolijk kereltje is het. Er zit een groepje jongens te spelen met de witte bloemen die op de grond liggen. Er zitten ongeveer 8 blaadjes aan. Ze doen 1-2-3 me hun vingers en wie de minste vingers opsteekt mag bij de ander blaadjes eraf schieten met de vingers, knap dat kinderen zich daar zo mee kunnen vermaken. Dan komt er een vrouw aan met een heeeeeeeele dikke buik. Zou ze zwanger zijn of zou het een gezwel zijn vraagt Inge. Nou zeg ik ze zal toch wel zwanger zijn? Daar is ze toch veel te oud voor zegt Inge. Nou die ene lerares is ook niet zo piepjong meer en die heeft ook nog een kindje. We durven het bijna niet te vragen, ja je weet maar nooit. We wagen het…en gelukkig ze is zwanger, van haar tiende kind. Twee zijn er overleden. Jeetje 10 kinderen hoe oud zal ze dan wel niet zijn. Ze ziet er niet zo jong meer uit. Nou dan kunnen we dat ook nog wel vragen. En dan schrikken we een beetje ze is pas 40. De jaren van armoede en ellende hebben haar gezicht behoorlijk getekend. Dan word alles opgeruimd en is het tijd om te vertrekken. Een paar meiden willen nog even met ons op de foto en sommige willen nog een foto van ons samen. Wulan neemt ook nog even een foto met de hele groep en dan moeten we echt gaan.
Het is nog een aardig stukje rijden. Onderweg stoppen we even en kopen we Soto Betawi. Dit is een soep met rundvlees en rijst. Lekker een grote ronde schijf empeng erbij en dit word onze lunch?? Het inmiddels al 5 uur als wij bij het Aulia kantoor aankomen. We eten met zijn vijven, nemen de dag weer door en om 6 uur worden we weer thuis gebracht. We besluiten niet te gaan rusten maar direct aan het verslag te gaan werken. Rond 8 uur gaan we even naar buten om toch nog iets te eten te halen. We gaan nu de martabak telor proberen. Zakjes voor de goodie-bags en mandarijntjes gekocht en toen weer gauw naar huis verder met het verslag. Lekkor die telor. Smullend tikken we ons verslag en we willen nu eigenlijk echt bijtijds naar bed. Morgen om half 9 worden we opgehaald door Enna. Het is onze laatste nacht hier in het ABB huis. En we moeten al onze spullen nog inpakken. We inden het wel jammer dat we uit deze buurt weggaan. Morgen komen er nl nog een aantalvrijwilligers van Terre des Hommes en dan zitten we met zijn allen in 1 hotel. Wel lekker om weer een warme douche te hebben maar jammer dat we niet meer in voor inmiddels bekende wijk zitten. Mensen herkennen ons nu, ja dat is nogal makkelijk natuurlijk. Maar er wordt niet meer gelachen. Ze roepen hello miss how are you today? Ze weten nu wie wij zijn. We zullen het gaan missen dat weten we zeker. Op naar morgen onze laatste dag fieldwork voor Aulia. Zaterdag en Zondag zijn onze vrije dagen en Maandag de echte allerlaatste dag. De trip to the village, we kijken er naar uit. Selamat tida et sampai pagi X ciuman