1e dag bij Aulia

Maandag 21 november 2011
Wat een beroerde nacht hebben we gehad zeg. Onze kamer ligt in een drukke straat waar regelmatig verkeer langs raast. Tot 2 uur heen en weer liggen draaien en toen pas in slaap gevallen. Om 5 uur weer wakker van de buurman die of een nachtmerrie heeft of een heel speciale niesbui. Weer wat gedraaid en om 7 uur maar gaan douchen. Inge heeft ook een slechte nacht gehad en zij had dus ook last van de overbuurman. Onze kamers liggen nl tegenover elkaar. De kamer van Inge hebben we omgedoopt tot ontbijtzaal. Kopje koffie, kopje thee, geen eitjes maar wel twee kleffe groene boterhammen met jam. Niet zeuren gewoon eten het is per slot van rekening geen vakantie dames! !! Gauw nog even wat water kopen aan de overkant en net als we af willen rekenen stapt Enna de winkel binnen. Vandaag gaan we voor het echte werk. In de auto vertelt Enna dat we van haar een modem kunnen lenen zodat we toch contact kunnen hebben met het thuisfront. GEWELDIG !! Helemaal blij zijn we.We rijden door allerlei straten, weggetjes en weet ik veel waar nog meer. Jakarta is groot.
Groot, druk en grauw. Heel veel mensen, auto’s en nog meer brommertjes. Het verschil is enorm. Zo zie je aan de ene kant een redelijke woning staan en aan de andere kant wat vervallen huisjes met golfplaten daken. We gaan eerst naar Yayasan Aulia. Yayasan betekend Stichting. Het kantoor ligt in een vrij rustige straat. Voordat we naar binnen gaan moeten eerste de schoenen uit. Shit, heb ik net een paar sokken aan met een mooi gat bij de grote teen. Ik frommel hem maar een beetje weg. Boven maken we kennis met iedereen en nemen we door wat een beetje de bedoeling is. Daarna gaan we richting Pedongkelang de eerste sloppenwijk. Als we aankomen en uit de auto stappen zien we als eerste een grote hoop vuil met wat kippen, eenden en een heel klein poesje. We lopen door de smalle straatjes van de wijk. Aan de ene kant valt het mij nog mee. Het is natuurlijk een en al armoede wat we zien daar niet van. Maar er staan toch ook wat huizen tussen die van steen zijn en vrijwel alle huizen hebben een tv. Het is gewoon een dorp in het klein. Mensen lopen met kinderen op hun arm, kijken tv eten wat en kinderen lopen met elkaar te spelen. Eigenlijk een alledaags tafereel maar dan net even anders. We komen uit op een klein pleintje waar het klaslokaal aan ligt.
Het “lokaal” is ongeveer 32m2 heeft een plavuizen vloer en zelf getimmerde tafeltjes. De kinderen zitten te kleuren als wij binnenkomen. Ze zijn erg verlegen, maar dat is niet gek als je pas 3-4 jaar bent en er komen ineens twee vreemde witte vrouwen binnen.
Farah die tegenwoordig bij Aulia op kantoor werkt is voorheen ook kleuterjuf geweest.
Ze pakt de kinderen beet en gaat liedjes met ze zingen. Als ze klaar zin met zingen komen ze ons stuk voor stuk schoorvoetend een hand geven. De een kust onze hand en de ander brengt onze hand naar hun voorhoofd. Ik vraag Enna waarom dat is. Het is een teken van respect. Dit doen zij ook naar hun ouders toe. Een mooi gebaar maar als ik de lieve kopjes bekijk krijg ik toch een brok in mijn keel. Verdorie waarom?? Waarom is het soms zo oneerlijk verdeeld in deze wereld? We gaan verder naar het volgende project. In de auto praten we nog wat na en komen tot de conclusie dat deze mensen op hun manier toch ook gelukkig zijn. Alles wat er staat hebben zij zelf gemaakt en maken zij leefbaar naar hun maatstaven. Ach geluk is ook maar relatief. Het volgende project waar we naartoe gaan is Pel Meriam. Deze wijk ziet er iets beter uit dan de vorige. Ook het lokaal ziet er iets luxer uit. Er staan stoelen en tafeltjes.
Als wij binnen komen is de groep 3-4 jarige nog bezig en even later wordt er van groep gewisseld. Van 8.30-10.00 is er een groep en van 10.00-12.00 uur. De kleuterjuf staat voor de groep met een kleurplaat waar fruit op staat. Ze begint eerst met tellen van het fruit.
1 guave, 2 mango’s, 3 tomaten etc etc. De kinderen tellen mee. Het thema deze maand is dus fruit. Het lokaal waar we nu zijn is sinds een half jaar van Aulia. Voorheen was het van de overheid maar Aulia heeft het gekocht. Het lokaal wordt ook gebruikt door “the head of the village” stamhoofd. We zullen hem voor het gemak maar de burgermeester van Pal Meriam noemen.
Deze ECE -Early Child Education- is een soort basis die de kinderen moeten hebben om later onderwijs te kunnen gaan volgen. Aulia zorgt er ook voor dat de ouders gemotiveerd worden om de kinderen naar schol te laten gaan. We gaan weer verder. Onderweg komen we nog een vrouwtje tegen met en baby op haar arm, even gepraat met haar. Het is haar nichtje van 3 weken en ze heet Gina. Wat foto’s gemaakt van haar en daarna weer terug naar de stichting. Daar aangekomen krijgen we een lunch. Nasi Goreng en Bami Goreng. Na de lunch overleg met de staf. We overleggen wat zij graag willen hebben. Zodat wij dat kunnen gaan kopen. Al met al een mooie lijst geworden:
1. Verkleedkleren dwz geen carnaval maar beroepen zoals dokter, politie,brandweer.
2. Setjes houten bouwblokken.
3. Posters om de muren wat op te vrolijken.
4. Evt. extra speelgoed.
5. Vingerpopjes
En als we genoeg geld hebben nog twee tafels, en twee speelkleden.
We maken nog even het openstaande bedrag voor de “Trip to the village” over, delen onze meegenomen blikjes stroopwafels uit en gaan dan weer verder. Enna en de chauffeur van Aulia brengen ons nog even naar een goede pin automaat zodat we morgen zeker geen geld tekort komen. Gepint en om 4 uur zijn we weer terug op onze kamer. Even een uurtje voor onszelf genomen en om 5 uur staan we weer in de startblokken om ergens te gaan eten.
Halverwege de straat oren we ineens iemand “Jolanda - Inge” roepen. En dat is raar !!
Hahaha het is assistente van Enna. We lopen gauw weer terug want dat betekent dat we on-line kunnen zij brengt ons nl het modem. Gelijk de boel geïnstalleerd en uitgeprobeerd.
Tja en dan is het ineens 7 uur. Dus gaan we maar gauw op pad om wat te eten. We scoren in een winkeltje alvast plastic zakjes om onze “goody-bags” te maken voor de kinderen.
Deze willen we maandag uitdelen als we naar The Village gaan. Om ongeveer half 9 zijn we weer terug en wordt Inge haar kamer weer omgetoverd, dit keer tot internetcafé.
Lang leve deze manier van communiceren. Tot over twaalven zitten we hier te chatten-skypen-mailen enzovoort. Dat was onze eerste werkdag voor Aulia. Als je dit leest lijkt het misschien niet veel maar het was een dag met veel indrukken. Op naar morgen. Morgen gaan we spullen kopen, mooi om te kunnen doen…..