2e dag Aulia

Dinsdag 22 november 2011
Ondanks dat het gisteren erg laat is geworden rol ik toch om 7 uur uitgerust mijn bed uit.
Rollen ja, want het eten is hier zo lekker. Gisteravond hebben we samen op ons gemak voor slechts 13.000 IRP (1,30 euro) een martabak manis gegeten, ongeveer 130000000 calorieën?? Het is een dikke zoete pannenkoek met banaan en chocolade waar een flinke hoeveelheid boter overheen gesmeerd wordt en gezoete room erg lekker, maar ook machtig.
Snel douchen en ontbijten want we moeten weer op pad. Dit gaat een leuke dag worden: SHOPPEN !! Achteraf blijkt het een dag te gaan worden die begint op een roze shopwolk maar hij eindigt met een zwarte rauwe rand.
Om even voor 9 uur krijg ik een sms van Farah dat ze al bij ons voor de deur staat. Samen met Farah en Iyung (spreek uit i-joen) gaan we vandaag inkopen doen. Ja mensen!!! Het geld dat jullie ons toevertrouwd hebben gaat vandaag ook rollen. En zeker weten dat het heel goed terecht gaat komen. Iyung is helemaal blij ze heeft het boodschappenlijstje bij zich. We rijden wat heen en weer en wederom zien we de oh zo grote verschillen. Zo rijden we langs een heel groot gebouw. De onderste verdieping is een groot shoppingcentre en daarboven mega veel appartementen.
Aan de andere kant van de weg zit weer een sloppenwijk Pulang Pedan. Een groot contrast binnen een straal van 500 meter. Wij gaan naar de wijk om wat posters af te leveren. In deze wijk zit ook een schooltje van Aulia. We lopen door de steegjes van de wijk, ook hier is het een en al armoede. Het klaslokaal is ook al niet veel. Het dak komt bijna naar beneden en doordat de elektriciteit slecht is, is er geen verlichting waardoor het lokaal een donker hok is. We maken nog wat foto’s en gaan weer verder. Er gaat nog een lerares met ons mee om te winkelen die we onderweg ook nog even oppikken. We rijden naar Pasar Mester een ontzettend leuke markt.
Nou ik hoef niet te vertellen dat we weer helemaal de blits maakten met onze westerse koppies.
Van alle kanten lachende gezichten en af en toe een aai over mijn arm, om te voelen of ik echt ben?? Hahaha We komen bij een kraampje waar kleding verkocht wordt. Hier gaan we verkleedkleren kopen. Na flink wat zoeken en onderhandelen gaan we even later weg met 18 uniformpjes kosten (132.5000 IRP ongeveer 130 euro)
2 politie voor jongen “Polici”
2 politie voor meisje “Poliwan”
2 piloot
2 dokter
2 zuster
2 rode baret militair
2 gewone militair
2 maarschalk
2 marinier
Verderop staat een kraam met traditionele kleding. Hier worden we helemaal hebberig. Wat een leuke en mooie spullen hebben ze hier. Kleding van alle Indonesische eilanden zijn er te koop.
Na veel wikken en wegen gaan we daar weg met 2 pakjes voor de meisjes en 1 voor jongens.
Deze zijn echter een stuk duurder dan de uniformpjes omdat er veel handwerk in zit. 475.000 dus ongeveer 45 euro. Daarna gaan we op zoek naar speelgoed, het liefst van hout. Na wat heen en weer rijden komen we bij enkele winkels terecht. Zoeken, zoeken niets. We worden doorgestuurd naar een winkel verderop en ja hoor bingo. Allemaal hout !! Iyung en Farah kijken naar wat blokkendozen en leggen deze snel weer neer. Waarom? Omdat ze te duur zijn.
Nog geen 10 euro voor een mooie blokkendoos met deksel, tja dat vinden wij niet duur.
Maar goed dat is dan ook niet te vergelijken. Even verderop staan 3 manden met iets grotere blokken tja die vinden ze het mooist maar die kosten 45.000 IRP. Nou en dat is nu precies wat wij begroot hebben dus….hup we schuiven de manden direct aan de kant. Samen met Iyung maak ik wat grapjes met de verkoper. Wij gaan veel kopen dus “Good price mister with discount” gelukkig kan hij er hartelijk om lachen. Stuk voor stuk komen we met leuk speelgoed naar de kassa en na goed overleg gaan we ook daar met een mooi pakket weg:
3 manden houten blokken
3 houten gereedschapskistjes
6 setjes houten fruit
3 houten alfabet-rijg-letters (een idee hoe ik anders moet noemen)
3 houten boompjes met letters aan de ene kant en cijfers aan de andere kant.
3 houten cijferplankjes
In totaal 1.998.000 zo’n 195 euro minder dan begroot en we hebben ook nog korting gehad.
Bij het inladen van de spullen komt de eigenaar van de winkel naar ons toe om ons te bedanken. Nog even snel een foto van zijn winkel maken. Hij vertelt dat de baby op het spandoek zijn zoontje is. Inmiddels is het al bijna half 2 en we hebben allemaal wel trek gekregen. Of we gado-gado lusten hmmm natuurlijk lekkerrrr.
We stoppen ergens onderweg bij een straatverkoopster die ons eten gaat maken.
Alles wordt in de oelekan bereid. Het ziet er heerlijk uit. Gisteren heeft Aulia de lunch betaald
en dit keer is het onze beurt vinden wij. Maar als we willen betalen schrikken we -in positieve zin- van de prijs 40.000 IRP voor 5 personen gado-gado ?? Dat kan toch niet??
Iyung denkt dat wij het te duur vinden. Nee juist niet. Voor nog geen 4 euro eten voor 5 personen dat bestaat toch bijna niet? We rekenen snel af en gaan naar het Aulia kantoor. Daar eten we al pratend de gado-gado en dan snel weer verderop. Het was eigenlijk de bedoeling om naar de mobiele bibliotheek te gaan maar die stopt om 2 uur dus dat heeft geen zin meer. Farah stelt voor om terug te gaan naar Pulang Pedan. Er is iets van een danswedstrijd. Of wij dan jury willen zijn. Er zijn twee groepen waarvan er 1 door moet gaan naar??iets? Dat begrepen we niet helemaal. Als we aankomen bij Pulang Pedan is het een drukte van jewelste. De meute kinderen stroomt om ons heen. We gaan het lokaal binnen waar de meisjes hun dans moeten opvoeren. De meisjes zijn er helemaal klaar voor en lopen een beetje nerveus heen en weer. Helaas laat de muziek hen in de steek. Het liedje waar ze op dansen staat wel op de telefoon van Farah dus aar doen we het maar mee. Het ziet er leuk uit en je kunt zien dat de meiden er druk mee zijn geweest. Voor de tweede groep gaat het helaas ook mis met de muziek. Dus de wedstrijd wordt even afgeblazen. Farah stelt voor dat we misschien verderop in de week nog kunnen kijken of het dan gaat lukken. Nu moeten we eerst verder. We gaan weer even de wijk in. We lopen door een smal steegje met een betonnen vloer. De vloer houdt echter ineens op en gaat over in hout. Ineens lopen we niet meer op straat maar op planken en bamboe latten. Als we goed kijken blijkt dat deze wijk op palen is gebouwd. En datgene wat wij gisteren hadden verwacht krijgen wij nu te zien. Dit hadden wij even niet verwacht en de klap komt daarom hard aan. We lopen eigenlijk boven een vuilnisplaats. Tussen de planken zie je alle troep en vuilnis liggen. Op sommige plaatsen staan ook plassen waardoor het een soort moeras van vuil wordt. De huizen zijn allemaal van hout en golfplaten gemaakt. Ergens tussen de huizen en gangetjes lopen we langs een donker hokje met iets wat op een deur lijkt. Het stinkt er vreselijk, Farah legt uit dat dit als toilet dient. De kinderen die in de wijk wonen lopen steeds om ons heen, lekkere ondeugende bekkies trouwens. We hebben nog een kort gesprek met een lerares van Aulia. Zij woont ook in de wijk met haar man en twee kinderen. Als we vragen of we foto’s mogen maken trekt ze zich terug naar binnen, ze is te bescheiden en schaamt zich voor haar wasgoed die buiten hangt vertelt Iyung. Naast het huis van de vrouw is een groot gat van ruim
5 vierkante meter. Tot vorig jaar woonde daar ook een gezin, maar het huis is ingestort. Het gezin was gelukkig ongedeerd en woont nu aan de andere kant van de wijk.
Met pijn in mijn hart loop ik verder. Het liefst zou ik haar nu onze envelop met geld geven, maar ik weet dat dit geen oplossing is. Weer even verderop komen we bij een begroeid veld met vuil en troep ertussen. Farah vertelt dat dit voor de kinderen een speelplaats is. Onder ons kruipen de kinderen inmiddels over het vuil en komen uit op het “veldje”. Het kereltje staat vol trots op blote voeten midden in het veld. Farah zegt dat zij constant bezig zijn de ouders en kinderen voor te lichten dat het belangrijk is schoenen te dragen. Het is echter iets wat zij steeds moet herhalen, dag na dag. We lopen weer verder en gaan terug naar het kantoor van Aulia. In de auto wordt het ons even teveel. Wat ik al schreef dit hadden wij gisteren verwacht maar toen viel het ons enigszins mee. En nu…nu komt de klap…met tranen in onze ogen rijden we terug.
Even geen woorden voor….
Aangekomen bij Aulia nemen de woensdag even door en daarna worden we weer “thuis” gebracht. Dan volgt er een avond zoals gister, kopje thee, praten over onze dag, opfrissen en eten. We eten gewoon een hapje aan de straat en vinden een kraampje met krukjes. Dankzij een andere klant die haar eten afhaalt kunnen we eten bestellen. Zij spreekt aardig engels.
Thee, rijst en gefrituurde kip met sambal. Het smaakt weer prima en dat voor 28.000 IRP.
We lopen de straatjes nog even verder door en vinden een stalletje met wat zakjes chips.
Na veel handen en voeten werk komen we erachter dat de beste jongens helaas geen 110 zakjes kan leveren maar slechts 34 zakjes. Die kopen we maar vast de rest komt van de week wel. We gaan nl. kleine goody-bags maken voor in de bus. Inmiddels is het alweer 12 uur ik ga stoppen morgen weer een dag en weer een verslag. Gemiddeld duurt het tikken van deze verslagen ons ook zo’n 2 uur per dag. En vandaag heb ik nog iets te verwerken…Selamat tida lieve orangs. xxx